Cumartesi gecesi saat 22 ve bütün gün giydiğim sweatshirt'ü giyerek yatakta kıvrılmış çay içiyor ve art arda dördüncü bölümümü izliyorum. bu sopranolar . Üniversite son sınıf öğrencileri olarak arkadaşlarımla birlikte katıldığımız tipik Cumartesi gecelerinden oldukça farklı bir sahne ama Coronavirüs zamanında bu benim yeni 'normalim' oldu.
Arkadaşlarla dışarıda geçirdiğim geceleri kaybetmek endişelerimin en küçüğü, kaygımın üstesinden gelmemin önde gelen nedenine kıyasla: işimi kaybetmek ve ne zaman işe geri döneceğimi bilmemek. Beğenmek milyonlar Hizmet sektörünü oluşturan diğer Amerikalılar arasında, bir zamanlar istikrarlı işim, Vali Newseum'un birkaç önleyici, ancak gerekli olan ilkini uygulamasıyla tiz bir şekilde durma noktasına geldi. COVID-19'un yayılmasını durdurmak için önlemler . Buna ek olarak, bir kutlama başarısı olması gereken bir başarı olarak, işsizliğimden kısa bir süre sonra üniversitenin son çeyreğini bitirdim. Tam zamanlı bir öğrenciyken haftada 30 saat çalışmaktan sınıfım, işim ve diğer resmi sorumluluklarım olmama durumuna geçtim ve karantinada yeni bir hayata başlarken kendimi kendi düşüncelerimden uzaklaştıracak hiçbir şey bırakmadım.
Bir iş, basit bir gelir elde etme yolundan daha fazlasıdır; bize amaç veren ev hayatımızdan ayrı bir topluluktur. Kendim için, bu topluluğun ani kaybıyla ve ne zaman yeniden katılabileceğime dair hiçbir belirti olmamasıyla, endişem geleceğimin belirsizliğiyle birlikte fırladı. Ve görünürde tünelin ucunda ışık yokken, kendimi hayatımda yeni keşfedilen bir amaçsızlık duygusuyla 'beklemede' başa çıkmaya çalışırken buldum.
Bu amaçsızlık bir paradokstan kaynaklanıyor: İstediğim her şeyi yapmak için sınırsız 'boş zamanım' var: o kitabı bitir, o tarifi mükemmelleştir, o romanı yaz, o web sitesini cilala - ama hiçbirini yapma arzusunu bulamıyorum. . Bu dayanılmaz fırsat bolluğu karşısında felç oldum, ezici bir baskıyla tüketildim bir şey , her şey, işsizliğin benden aldığı o amaç duygusunu yeniden kazanmak için. Ancak şu anda yapacağımı düşündüğüm şeyin boşluğunu nereden doldurmaya başlayacağımı bilmiyorum: arkadaşlarımla mezuniyeti kutlamak ve tam zamanlı olarak işe atlamak.
'Çok fazla boş zamanla' mücadele etme paradoksunda bulunan doğal ayrıcalığın farkındayım. Büyük bir evim, sevgi dolu bir ailem, masada yemeğim ve en önemlisi sağlığım var - ancak Coronavirüs'ten bize ayrılan bu 'boş zamanın' doğası hakkında kritik derecede farklı bir şey var. Kişisel faillik eksikliği, kişisel sağlık korkusu ve arkadaşlarımızın, ailemizin ve komşularımızın bu 'boş zaman' için yeni, uğursuz bir his yaratması; her zamanki gevşeme çağrışımıyla çelişir.
Anksiyete ve depresyon, diğer pek çok zihinsel bozukluk arasında, günlük yaşamdaki meşru engellerdir ve mevcut dünyanın olağanüstü durumu, zorunlu 'boş zamanımız' ile baş etmeyi katlanarak zorlaştırmıştır.
Ancak, bulmaya çalışmak yerine günlük bir amaca odaklanmanın en amaç, evde geçen günleri daha az uyuşturan monoton hissettirir. Günlük bir gündem yaratırken ve yerine getirirken, tüm ihtiyacım olan bir sonraki güne devam etmek için küçük bir amaç duygusu hissediyorum.
İşte günlük listenize ekleyebileceğiniz şeylerin bir listesi:
- Yürüyüşe çıkın (sosyal mesafeyi uygulayın)
- Arkadaşlarına bir mektup yaz
- sevilen birini aramak
- Aileniz veya arkadaşlarınızla bir grup FaceTime düzenleyin
- Yeni bir hobi edinin (örgü, kaykay, gitar)
- Çamaşır yıkamak
- Küçük kardeşlere çevrimiçi okul konusunda yardım edin
- günlük
- Dolabınızı düzenleyin
- Birini oynatma listesi yap
- Risk altındaki biri için yiyecek alın
- Evinizin bir bölümünü derinlemesine temizleyin
- Yeni bir kitaba başla
- Sıfırdan bir şeyler pişirin
- Bir fotoğraf albümü yap
- Slayt gösterisi yapın ve sevdiklerinizle paylaşın
Bu küçük görevler endişelerimizden tamamen kurtulamayacak olsa da, küçük ama önemli başarılarda bulunan memnuniyetle hayatımızın 'beklemede' devam etmesini beklemenin stresini hafifletmeye yardımcı olabilirler. Bu makaleyi yazma dürtüsünü bulmak zordu ama bunu günlük görevlerimden biri olarak yazdım ve şimdi nihayet kontrol edebilirim. Umarım bu görevi tamamlarken bulduğum amaç kırıntısı, sizi de listenizden bir şeyi kontrol etme motivasyonunu bulmaya teşvik eder.
Bu krizle mücadele etmenin tek yolu, her seferinde bir gün almak ve hayatımız askıya alınmış gibi gelse bile pes etmemek - çünkü bu krizin ardından, türümüzün direnci sadece azalmakla kalmayacak. kutlanacak olursa, benzersiz zorluklar karşısında insan ruhunun gücü, hayatımızın geri kalanında bize ilham vermeye devam edecek.